TEYZEM

Hayattan bir gün daha eksildi.
Eksilerken bir yanım da gitti.
Hayattan bir gün daha eskildi.
Eksilirken çocukluğum dan aldı gitti.

Aldı tarhana çorbasının sıcaklığını.
Aldı köy ekmeğinin mis gibi kokusunu.
Aldı damağımdan hiç gitmeyen peynirin tadını.
Çocukluğumdan kalan kokuları aldı.

Hayattan bir gün daha eksildi.
Bu gün de geri gelmeyecek,
Aynı eksilen diğer günler gibi.
Teyzem de geri gelmeyecek,
Bugün ve çocukluğum gibi

B.U.
18,10,2010

GRİ

Her şeyi tam yapmak istedim.
Hep kusursuz eksiksiz olsun istedim.
Gördüm ki hayatta kusursuz bir şey yok.
Tam olamadım hiç bir zaman.
Her şeyden biraz olabildim..
Hiç tamamlanadım ben.
Hep biraz eksik kaldım.
Vazoda ki yapma çiçekler kadar.
Tam bir evlat,kardeş olamadım ben.
Tam bir arkadaş, dost,sevgili de olamadım.
Sevemedim hiç griyi.
Siyah olsun dedim,
Beyaz olsun istedim.
İlla mavi hep olmalı dedim..
Ancak hayat gözüme hep soktu griyi.
Soğukta üşümüş küçük kedi,
Kutusundaki hayatı çok gördüler.
Ben hayvan dostu da tam olamadım
Ancak hep tam sevdim.
Her sevdiğim benim canım oldu.
Vazoda ki yapma çiçekler dahil.
Ama griyi hala sevemedim ben.
Grilerin arkasına saklananları da


B.U.

limon kokulu, yağmurlu ve unutmayan kadınlar...

Gerçekten bir şey oluyor burada. Gziemli bir şey.
Bir denizaltı kadar görkemli ve garip.
Gri bir günde camlardan yağmuru seyretmek.
Saydam yusufçuklar yavaşça uzaklaşıyor ve beni
sana getiriyorlar topaz tapınaklarda.
Sen bir güneş tanrısı gibi gülümsüyorsun.
Biliyor musun kaç yıl tek başınaydım ben
karmaşanın içinde. Bir türlü tutunamıyordum işte.
Bir tek senin yanında yürümüştüm ben
topaz bir günde ve suya yakın.
Geceleri üstümü örterdin. Sonra konuşmazdın hiç.
Uzun süre konuşmazdık. Gözlerinde kaybolurdum.
Bu suskunluk anlaşılır bir şeydi. Deniz
ve karanlık yerlerden geçen bir nehrin sessizliği gibi...

Biliyor musun bir şey oluyor burada. Garip bir şey.
Bulanık bir suda yokoluş gibi.
Gözlerimde beyaz kelebekler uçuşuyor
ve beni kendime getiriyorlar yavaşça beyaz odalarda...

Unutuşum başka bir sendi. Ben ölüyordum Tropiko.
Unutuşun beyaz romansıyla ölüyordum.
Söyleyecek başka bir şeyim yok artık.
Unutmak istemiyordum oysa.
Güzel kalan yaralarda vardır çünkü...
Limon kokulu, yağmurlu kadınlar vardır.
Hiç unutmayan kadınlar vardır... limon kokulu...
herşeye rağmen... yağmur kalan kadınlar vardır...

Ben iyiyim şimdi. Sen nasılsın?
(Lale Müldür)

HAYATIN TADI

Simidin kenarındaki susam tanesiyim.

Simit kocaman dünya sanki.

Düşmemek için yakalamışım köşesinden,

Susamsız simit tadındaki hayatın.

Hep böyle miydi bu tat yoksa sen mi eksildin..



B.U.

İSTABUL'U SEVMEK

İstanbul'u sevmek ölmek gibi birşey
Bir ömür boyunca durmadan yanmak
Erimek her gecesinde biraz daha
Her sabah alev halinde uyanmak

Anlaşılmaz,vazgeçilmez bir tutku bu şehir
En hüzünlü şarkıdır söylediği dalgaların
Bulamazsın çoğu gün bir dost yüzü arar da
Dalıp gidersin köpüklü izlerine mavnaların

İnsanlar bir seldir caddelerinde boz bulanık
Çalkalanır gider zamanın o belirsiz akışında
Kimi gün tarifsiz bir heyecan duyarsın
Martıların çığlık çığlığa bağırışında

Gemiler kalkar rıhtımlarından özlem dolu
Herkes bu şehirde bir şey bırakır gider
Sürmez ömrü dostlukların bir gül kadar
Köhne meyhanelerinde unutulur sevgiler

Anıları vardır insanların bu şehirde
Durup durup nemli gözlerle hatırladığı
Kimi gün içini bir karanlık basar da
Çalar kapını bir dost gibi ayışığı

İstanbul ölülerin bile yaşadığı şehir
Ve insanların yaşadıkça biraz öldükleri
Birgün bu şehirden başını alıp gidesin gelir
Çıkmaz kulağından vapur düdükleri

Nereye gitsen o vazgeçilmez tutku seninle
Seninle o özlem,o aşk,o sevgi
Ne kadar kaçsan,birgün anlarsın
Güzel olan her şey biraz İstanbul gibi

İstanbul gibi vefasız ve esrarlı
İmkansız sırrına ermek güzelliklerin
Ve upuzun bir bekleyiştir bu şehirde yaşamak
Bir bir yıkılır hayallerin,gelmez beklediklerin

İstanbul'u sevmek ölmek gibi bir şey
Ölmek mi?O da bir yerde yaşamak demektir
Yaşamak,bu şehirde sen varsın diye
İstanbul'u sevmek seni sevmektir


Ümit Yaşar Oğuzcan