İSTABUL'U SEVMEK

İstanbul'u sevmek ölmek gibi birşey
Bir ömür boyunca durmadan yanmak
Erimek her gecesinde biraz daha
Her sabah alev halinde uyanmak

Anlaşılmaz,vazgeçilmez bir tutku bu şehir
En hüzünlü şarkıdır söylediği dalgaların
Bulamazsın çoğu gün bir dost yüzü arar da
Dalıp gidersin köpüklü izlerine mavnaların

İnsanlar bir seldir caddelerinde boz bulanık
Çalkalanır gider zamanın o belirsiz akışında
Kimi gün tarifsiz bir heyecan duyarsın
Martıların çığlık çığlığa bağırışında

Gemiler kalkar rıhtımlarından özlem dolu
Herkes bu şehirde bir şey bırakır gider
Sürmez ömrü dostlukların bir gül kadar
Köhne meyhanelerinde unutulur sevgiler

Anıları vardır insanların bu şehirde
Durup durup nemli gözlerle hatırladığı
Kimi gün içini bir karanlık basar da
Çalar kapını bir dost gibi ayışığı

İstanbul ölülerin bile yaşadığı şehir
Ve insanların yaşadıkça biraz öldükleri
Birgün bu şehirden başını alıp gidesin gelir
Çıkmaz kulağından vapur düdükleri

Nereye gitsen o vazgeçilmez tutku seninle
Seninle o özlem,o aşk,o sevgi
Ne kadar kaçsan,birgün anlarsın
Güzel olan her şey biraz İstanbul gibi

İstanbul gibi vefasız ve esrarlı
İmkansız sırrına ermek güzelliklerin
Ve upuzun bir bekleyiştir bu şehirde yaşamak
Bir bir yıkılır hayallerin,gelmez beklediklerin

İstanbul'u sevmek ölmek gibi bir şey
Ölmek mi?O da bir yerde yaşamak demektir
Yaşamak,bu şehirde sen varsın diye
İstanbul'u sevmek seni sevmektir


Ümit Yaşar Oğuzcan